|
|
Frits Abrahams (Redacteur NRC Handelsblad) Ik liep door een lange gang in het Paleis van Justitie in Amsterdam. Ik had haast. Toch kon ik mijn ogen niet afhouden van de schilderijen aan de muren. Zoveel schoonheid in zo'n sombere omgeving - het was meer dan een mens kon verwachten. Later bleek me dat het een tentoonstelling van Mieke Twerda betrof. Ik belde haar en zocht haar op. Dat had ik beter niet kunnen doen. Een bezoek aan Mieke Twerda brengt je in verwarring: je zou zo graag dat mooie olieverfje willen kopen, maar er is ook nog die ontroerende aquarel van haar dochter, en wat te doen met het prachtige portret van dat jongetje ? Je geweten knaagt en je portemonnaie klaagt, maar toch ga je ten slotte huiswaarts met iets waar je voortaan elke dag even een verliefde blik op zult werpen. En is dat niet het beste criterium voor een goed schilderij ? Mieke Twerda is een veelzijdig en razend productief talent. Haar oeuvre is er een van uitersten. Ze maakt verstilde portretten van een grote melancholie, maar ze kan ook uitbarsten in een zeer vitaal soort expressionisme. Uit haar werk blijkt steeds weer dat ze goed naar mensen kan kijken - vooral naar kinderen. Als ik een kind was, zou ik alleen maar door Mieke Twerda geschilderd willen worden: je wordt door iedereen bewonderd, en je hoeft er zelf niets voor te doen. |
 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
